‘Oké, ga jij maar even zitten. Dan zet ik Bing voor je aan.’
En ja, ook ik was iemand die zei dat ze nooit haar kind met youtube zou laten eten. Of dat ik hem urenlang achter de tv neer zou zetten. Ik moest mijn bek houden.
Ik ontweek zoveel mogelijk youtube. De eerste paar maanden is dat natuurlijk peanuts. Je kiddo heeft dan bijna geen tv entertainment nodig, alles om hem heen is al entertainment genoeg.
Het ging goed! Ik kon hem afleiden met speeltjes, pollepels, gekke spullen die we thuis niet meer gebruikten. Dit moet goed komen dacht ik. Alhoewel het nu nog steeds goed is wil ik je graag vertellen hoe het begon.
Ik heb het meer dan een jaar goed vol kunnen houden. Tot dat ik zelf erg ziek werd. ‘Is dit het moment?’, ik had geen kracht om mijn arm op te tillen. Als ik maar eventjes mijn ogen dicht kon doen, als ik maar even niet heen en weer hoefde te lopen. Dat is ook meteen de manier om snel op te kunnen knappen, right?
En toen begon het. Ik zette een aflevering Bing aan. En het was meteen stil. Vol verbazing en nieuwsgierigheid bleef Ömer kijken naar de tv scherm, naar de felle kleuren en luisterend naar het kinderlijke geluid.
Gelukkig was ik de dag erna goed opgeknapt en kon de afstandsbediening weer verbergt worden.
Ik had een deur voor mezelf geopend. Ik zag het effect van tekenfilmpjes. Uiteraard ken ik die ook nog van mijn eigen kindertijd. Ik bleef graag zitten voor een aflevering beugelbekkie en totally spies.
Ik praatte mezelf aan dat ik alleen op emergency momenten met mijn telefoon zou komen aan wapperen.
Maar dat was ook gelogen. Steeds maar meer, op een hele subtiele manier, werd onze schermtijd beetje bij beetje wat vaker en daarna ook wat langer.
Soms heb je geen tijd voor gezeik en gehuil. Vooral als er iets op de planning staat en deze stagneert omdat je uk aan ‘t schreeuwen is en zijn broccoli niet wilt eten. Hij vind ze geweldig lekker hoor, daar ligt het niet aan.
Maar samen met youtube gaat het wat makkelijker erin.
Ik krijg soms wel buikpijn als hij zodra die wakker is, aan komt wapperen met de afstandsbediening en mij het bed uit probeert te slepen.
Met een zucht vraag ik mezelf af wat ik in godsnaam hem heb aangeleerd.
Er zijn een aantal factoren die dit proces hebben versneld. Zoals een zwangerschap en daarna de geboorte van zijn zusje.
Continue bezig zijn met een kiddo, tijdens de zwangerschap en de periode erna, is gewoon niet te doen.
Ik ken zeker de momenten dat ik Bing aan heb gezet en naast hem mijn oogjes dicht heb gedaan, en na een half uur wakker schrok. Oh heerlijk dat bankslapen. Tijd voor een koffie. De dag is nog lang.
Of wanneer je ziek bent. Dan is Bing echt mijn redder in nood.
Ik ben niet trots op de mate waarin mijn uk voor het beeld hangt. Als iemand mij zou vragen hoelang hij tv kijkt zal ik vast deze vraag heel hard negeren.
Ook weet ik zeker dat dit iets tijdelijks is en dat het overgaat. Zodra ik weer te been ben gaan we het bos in, zoeken naar wormen. De speeltuin, daar zullen we bijna in gaan logeren.
Open ik nog steeds Bing bij het eten. En overhandig ik mijn telefoon aan hem in bed zodat ik nog een half uur extra mijn oogjes dicht kan knijpen.
Thuis blijven is niks voor ons. Het enige wat we nodig hebben is een nieuwe dagelijkse ritme.
Maar nu, nu heb ik het moeilijk en geef ik eraan toe.
Ook mag hij wisselen van series en Zou aanzetten wanneer het Zeynep’s beurt is om aandacht te blèren.
Het is lastig, ik maak het iets makkelijker voor mezelf. Even doorbijten. Daarna hoop ik dat de Bing, Zou en Niloya’s tijd over is.
Dus kom maar kiddo, wat wil je graag kijken?
