Mina & Baby Ömer
‘Wat ga je met haar doen?’ ‘Dat is toch onhygiënisch zometeen met een kleine’, ‘Die moet er definitly eruit, dat kan toch niet!’, ‘Je kan je kind dat toch niet aandoen?’ En ik kan maar doorgaan. Om de twee dagen tijdens mijn zwangerschap kreeg ik allemaal gekke vragen. Vooral tegen het einde toe werd de frequentie en de intensiteit van deze vragen hoger.
Opeens vond bijna iedereen in mijn omgeving, mijn poes Mina (en Hira) een dreiging voor de baby. En ook vond iedereen dat ze daarover weer van alles mochten zeggen en beslissingen mochten nemen.
‘Nee hoor, ze gaat niet weg.’ ->
‘WHAATT NEE! Dat kan je niet maken.’
Dit soort gesprekken eindigen met een zure gezicht tegen over me die me met ongeloof blijft aanstaren. Helaas is een grote deel van de Turkse gemeenschap nogal anti-harige-lopende-beesten-in-huis. Ze vinden het onhygiënisch, een lopende dier dat haartjes verliest en ergens in huis poept en plast. Of zijn er kei bang voor. Want zo’n dier is inderdaad super super eng.
Maargoed, gaat Mina weg? Nee, ze blijft. Ikzelf had natuurlijk mijn vraag tekens over hoe mijn poezen zouden reageren op de komst van onze kleine. Maar dat ze het huis uit moesten. NO WAY!
Googlede los opzoek naar een juiste aanpak. Wat wel, wat niet doen en waar we op moesten letten was nogal een vraag. Het is ook een hele verandering voor de dieren in huis. Ze zien langzaam dingen veranderen in het huis. Een kamer die ze opeens niet meer binnen mogen, een andere plek voor hun eigen spullen, een andere slaapplek en een dikke buik die groter wordt.
Ik kan met alle zekerheid zeggen dat mijn poezen van dag 1 al wisten dat er iets groeide. Ze gaven steeds meer kopjes en kwamen ook vaker op schoot zitten. Ik geloof heilig in de intuïtie van viervoeters en hoe ze onbewust met je kunnen communiceren en je mood kunnen aanvoelen.
Toen de baby er uiteindelijk was, was het voor hun een beetje schrikken. Een huilende iets in huis wat veel lawaai kon maken. Iedere keer wanneer Ömer ging huilen zag ik ze rennen naar t hoekje van de woonkamer. Iedere dag werd hun reactie op Ömers gehuil minder en minder.
Hoe gek ik ook op katten ben hield ik ze natuurlijk nauw in de gaten. Zouden ze in t wieg springen? Zouden ze hem krabben of bijten? Het blijven dieren waar je toch iets minder makkelijk een woordje mee kan wisselen, waarbij het schreeuwen van ‘NIET DOEN!’ helaas geen optie is.
Ook zeggen ze dat een kat best jaloers kan worden en uit jaloezie op een baby kan zitten? Dat zou best kunnen. Zelf heb ik dit niet ervaren. Toch, met ergens een twijfel, niet wetend wat er ‘s nachts gebeurt tijdens mijn slaap, hielden we de katten buiten onze slaapkamer. (Van slapen met de katten -> slapen met de baby en de katten eruit). Dit voelde ergens toch wel gemeen aan. Maargoed, toch het zekere voor t onzekere nemen.
Na ongeveer 7/8 maanden houden we nu de slaapkamerdeur open. Ömer kan nu heel goed zelf draaien en zichzelf afweren. Ook hebben we die vertrouwen gekregen van onze poezen dat ze echt niets geks doen met de baby.
Nu Ömer steeds mobieler wordt, wordt het steeds leuker om te kijken naar deze twee. Mina die rent weg als ze ziet dat Ömer op haar af begint te komen.
Ik laat Ömer zachtjes zien hoe hij haar moet aaien en lief moet hebben. Een geweldig grijnzende smoel, een gezicht vol liefde is wat hij krijgt als hij Mina’s staart over zijn gezicht voelt glijden.
Het gebeurt wel eens dat hij Mina’s staart of oor flink beet pakt en trekt. Ik probeer altijd meteen in te grijpen maar soms ben ik iets te laat. Ik houd dan mijn hart vast. Een hap? Een kras? Wat wordt het? Een lichte paniek in mijn hoofd, wetend dat Mina daar, al het getrek en geschreeuw, dus echt niet tegen kan. Maar geen van allen! Het lijkt also Mina wel aanvoelt dat Ömer gewoon familie is en dat het wel ‘oke’ is.
Over de hygiënische aspect. Ja ik heb kattenharen thuis. 2x per jaar verwisselt Mina van vacht. Een paar weken lang zie ik ze dan ook overal vliegen. Iedere aai eindigt met een handvol haartjes. Goed kammen is de oplossing hiervoor. Zelf vergeet ik dat wel vaak te doen. Tip: Een plakkende roller is een musthave in huis!!
‘Als de baby haartjes in zijn mond krijgt, dan kan die eraan overlijden’ – Turkse community. Deze gezegde kent iedere Turk. En niks hiervan is waar. Althans, er mist een grote stuk info. Het is inderdaad gevaarlijk om een dierenhaar in je mond te krijgen waar ook uitwerpselen van dat dier is aan geplakt.
Dan kan het inderdaad een beetje fataal aflopen. De kans dat dit gebeurt? 1%? Ik heb nog nooit gehoord dat iemand is overleden of zelfs ziek is geworden door een kattenhaar. Deze fabeltje mag lekker weer terug de kast in.
Wel is het zo dat een zwangere het liefst geen kattenbak schoonmaakt. Doet ze dit wel? Ook geen drama, erna wel goed de handjes wassen. Het is grappig dat dit meteen alleen met katten wordt geassocieerd. Het zelfde geldt ook voor tuinieren. En het eten van rauw vlees. Hier kunnen namelijk een parasiet genaamd Toxoplasma Gondii in voorkomen.
Bij ons was het schoonmaken van de kattenbak een dingetje. Mijn man was super druk en kwam er niet altijd aan toe om het schoon te maken. Hij kwam op een dag met een grote verrassing binnen lopen : The litter Robot. (Een geweldige uitvinding!!) Ben er nog steeds zo blij mee en weet dat ik er ook niet meer zonder kan.
Nog een ander reden waarom ik pro-huisdieren ben is omdat het uit onderzoeken blijkt dat kinderen die met huisdieren opgroeien een versterkde immuunsysteem hebben, minder gevoelig zijn voor stof, in aanmerking komen met goede bacteriën en een goede emotionele ontwikkeling doormaken.
In de eerste 5/6 maanden heb ik mijn diertjes niet evenveel aandacht kunnen geven vergeleken met de pre-baby tijd. Maar nu zien we onze band weer groeien en sterker worden. Ömer en Mina, daar zie ik wel wat leuks tussen groeien.
Dus in het kort: Een kat en een baby, die kunnen gewoon samen in een huis. Het is in het begin goed in de gaten houden hoe de diertjes reageren op de komst van de kleine. Hoe groter de baby wordt, hoe leuker het wordt. Het is inderdaad soms minder leuk om de kattenbak te moeten schoonmaken. Of het zien van ronddwarrelende haartjes. Maar de pros wegen bij mij zwaarder dan de cons.
Sidenote: De ene keer heb ik het over meerdere katten en de andere keer alleen over Mina. Ik had inderdaad twee hele lieve poezen; Mina & Hira. Helaas hebben we afscheid moeten nemen van Hira op 14 November 2019. Ze heeft een auto ongeluk gehad. Ze zal voor altijd in ons hart en herinneringen blijven.
Mama
Mina & Ömer
Mina & Baby Ömer
‘Wat ga je met haar doen?’ ‘Dat is toch onhygiënisch zometeen met een kleine’, ‘Die moet er definitly eruit, dat kan toch niet!’, ‘Je kan je kind dat toch niet aandoen?’ En ik kan maar doorgaan. Om de twee dagen tijdens mijn zwangerschap kreeg ik allemaal gekke vragen. Vooral tegen het einde toe werd de frequentie en de intensiteit van deze vragen hoger.
Opeens vond bijna iedereen in mijn omgeving, mijn poes Mina (en Hira) een dreiging voor de baby. En ook vond iedereen dat ze daarover weer van alles mochten zeggen en beslissingen mochten nemen.
‘Nee hoor, ze gaat niet weg.’ ->
‘WHAATT NEE! Dat kan je niet maken.’
Dit soort gesprekken eindigen met een zure gezicht tegen over me die me met ongeloof blijft aanstaren. Helaas is een grote deel van de Turkse gemeenschap nogal anti-harige-lopende-beesten-in-huis. Ze vinden het onhygiënisch, een lopende dier dat haartjes verliest en ergens in huis poept en plast. Of zijn er kei bang voor. Want zo’n dier is inderdaad super super eng.
Maargoed, gaat Mina weg? Nee, ze blijft. Ikzelf had natuurlijk mijn vraag tekens over hoe mijn poezen zouden reageren op de komst van onze kleine. Maar dat ze het huis uit moesten. NO WAY!
Googlede los opzoek naar een juiste aanpak. Wat wel, wat niet doen en waar we op moesten letten was nogal een vraag. Het is ook een hele verandering voor de dieren in huis. Ze zien langzaam dingen veranderen in het huis. Een kamer die ze opeens niet meer binnen mogen, een andere plek voor hun eigen spullen, een andere slaapplek en een dikke buik die groter wordt.
Ik kan met alle zekerheid zeggen dat mijn poezen van dag 1 al wisten dat er iets groeide. Ze gaven steeds meer kopjes en kwamen ook vaker op schoot zitten. Ik geloof heilig in de intuïtie van viervoeters en hoe ze onbewust met je kunnen communiceren en je mood kunnen aanvoelen.
Toen de baby er uiteindelijk was, was het voor hun een beetje schrikken. Een huilende iets in huis wat veel lawaai kon maken. Iedere keer wanneer Ömer ging huilen zag ik ze rennen naar t hoekje van de woonkamer. Iedere dag werd hun reactie op Ömers gehuil minder en minder.
Hoe gek ik ook op katten ben hield ik ze natuurlijk nauw in de gaten. Zouden ze in t wieg springen? Zouden ze hem krabben of bijten? Het blijven dieren waar je toch iets minder makkelijk een woordje mee kan wisselen, waarbij het schreeuwen van ‘NIET DOEN!’ helaas geen optie is.
Ook zeggen ze dat een kat best jaloers kan worden en uit jaloezie op een baby kan zitten? Dat zou best kunnen. Zelf heb ik dit niet ervaren. Toch, met ergens een twijfel, niet wetend wat er ‘s nachts gebeurt tijdens mijn slaap, hielden we de katten buiten onze slaapkamer. (Van slapen met de katten -> slapen met de baby en de katten eruit). Dit voelde ergens toch wel gemeen aan. Maargoed, toch het zekere voor t onzekere nemen.
Na ongeveer 7/8 maanden houden we nu de slaapkamerdeur open. Ömer kan nu heel goed zelf draaien en zichzelf afweren. Ook hebben we die vertrouwen gekregen van onze poezen dat ze echt niets geks doen met de baby.
Nu Ömer steeds mobieler wordt, wordt het steeds leuker om te kijken naar deze twee. Mina die rent weg als ze ziet dat Ömer op haar af begint te komen.
Ik laat Ömer zachtjes zien hoe hij haar moet aaien en lief moet hebben. Een geweldig grijnzende smoel, een gezicht vol liefde is wat hij krijgt als hij Mina’s staart over zijn gezicht voelt glijden.
Het gebeurt wel eens dat hij Mina’s staart of oor flink beet pakt en trekt. Ik probeer altijd meteen in te grijpen maar soms ben ik iets te laat. Ik houd dan mijn hart vast. Een hap? Een kras? Wat wordt het? Een lichte paniek in mijn hoofd, wetend dat Mina daar, al het getrek en geschreeuw, dus echt niet tegen kan. Maar geen van allen! Het lijkt also Mina wel aanvoelt dat Ömer gewoon familie is en dat het wel ‘oke’ is.
Over de hygiënische aspect. Ja ik heb kattenharen thuis. 2x per jaar verwisselt Mina van vacht. Een paar weken lang zie ik ze dan ook overal vliegen. Iedere aai eindigt met een handvol haartjes. Goed kammen is de oplossing hiervoor. Zelf vergeet ik dat wel vaak te doen. Tip: Een plakkende roller is een musthave in huis!!
‘Als de baby haartjes in zijn mond krijgt, dan kan die eraan overlijden’ – Turkse community. Deze gezegde kent iedere Turk. En niks hiervan is waar. Althans, er mist een grote stuk info. Het is inderdaad gevaarlijk om een dierenhaar in je mond te krijgen waar ook uitwerpselen van dat dier is aan geplakt.
Dan kan het inderdaad een beetje fataal aflopen. De kans dat dit gebeurt? 1%? Ik heb nog nooit gehoord dat iemand is overleden of zelfs ziek is geworden door een kattenhaar. Deze fabeltje mag lekker weer terug de kast in.
Wel is het zo dat een zwangere het liefst geen kattenbak schoonmaakt. Doet ze dit wel? Ook geen drama, erna wel goed de handjes wassen. Het is grappig dat dit meteen alleen met katten wordt geassocieerd. Het zelfde geldt ook voor tuinieren. En het eten van rauw vlees. Hier kunnen namelijk een parasiet genaamd Toxoplasma Gondii in voorkomen.
Bij ons was het schoonmaken van de kattenbak een dingetje. Mijn man was super druk en kwam er niet altijd aan toe om het schoon te maken. Hij kwam op een dag met een grote verrassing binnen lopen : The litter Robot. (Een geweldige uitvinding!!) Ben er nog steeds zo blij mee en weet dat ik er ook niet meer zonder kan.
Nog een ander reden waarom ik pro-huisdieren ben is omdat het uit onderzoeken blijkt dat kinderen die met huisdieren opgroeien een versterkde immuunsysteem hebben, minder gevoelig zijn voor stof, in aanmerking komen met goede bacteriën en een goede emotionele ontwikkeling doormaken.
In de eerste 5/6 maanden heb ik mijn diertjes niet evenveel aandacht kunnen geven vergeleken met de pre-baby tijd. Maar nu zien we onze band weer groeien en sterker worden. Ömer en Mina, daar zie ik wel wat leuks tussen groeien.
Dus in het kort: Een kat en een baby, die kunnen gewoon samen in een huis. Het is in het begin goed in de gaten houden hoe de diertjes reageren op de komst van de kleine. Hoe groter de baby wordt, hoe leuker het wordt. Het is inderdaad soms minder leuk om de kattenbak te moeten schoonmaken. Of het zien van ronddwarrelende haartjes. Maar de pros wegen bij mij zwaarder dan de cons.
Sidenote: De ene keer heb ik het over meerdere katten en de andere keer alleen over Mina. Ik had inderdaad twee hele lieve poezen; Mina & Hira. Helaas hebben we afscheid moeten nemen van Hira op 14 November 2019. Ze heeft een auto ongeluk gehad. Ze zal voor altijd in ons hart en herinneringen blijven.
