Lees: Ik ben geen pedagoog of pyscholoog. Ik ben hier als iemand die veel leest en zichzelf informeert over de ontwikkeling en psyche van kinderen/volwassenen. Ik zal dan ook mijn eigen ideeën en mening geven over bepaalde onderwerpen. Je kan het hier niet mee eens zijn. Dat kan en mag natuurlijk. Wel vraag ik om respect naar die van mij toe.
Warning: in deze tekst zal heel veel uiting van frustratie plaats vinden.
Een onderwerp waar de huidige moeder en de moeder van morgen zullen interesseren.
Dit is iets waarmee je snel na de bevalling, wanneer je een beetje bij beetje uit de kraamwolk stapt en de menigte langzaam ingaat.
Blikken die je van top tot teen, iedere handeling screenen. Ervaren moeders maar ook vrouwen die nog helemaal geen mama zijn lijken zich wel verplicht te voelen om je hier en daar met kritiek en ongevraagde advies te bekogelen.
Voel je het al? Kan je het me horen zeggen? Ja ja; ‘je moet je kleine niet zo verwennen’. Verwennen is het toverwoord.
Eerst dacht ik ‘Héh? Ik kan hem toch niet nu al verwennen? Hij kan niet eens spelen? Hoeveel speelgoed moet ik kopen om hem uberhaupt nu al verwend te krijgen?’
Blijkbaar hadden we het niet over hetzelfde ‘verwennen’. Daar kwam ik snel genoeg achter.
Hoe vaak ik deze toverwoord heb gehoord? Ik ben de tel kwijt. En of ik er van af ben? No, definitly not.
Bij dit onderwerp horen er nog meer gezegdes bij;
‘Als ik jou was, zou ik hem niet zo vaak oppakken’, ‘Laat hem maar een beetje huilen’. ‘Jeejte jullie lijken wel geplakt’, ‘Kan hij niet alleen liggen?’ ‘Heeft hij jou zo vaak nodig?’ ‘Waarom wilt hij jou zo erg?’ En ik kan nog zeker doorgaan.
Wat is verwennen?
Ik denk dat we dat als eerst duidelijk moeten krijgen. Wat wordt er in de gemeenschap bedoeld met verwennen?
Dat is een baby heel aanhankelijk maken.
Dat is wanneer een huilende baby, bij iedere gekraai wordt opgepakt.
Dat is een baby die niet meer neergelegd wilt worden, maar liever op schoot wilt blijven zitten.
Dat is een baby die heel graag dicht bij mama (of papa) wilt zijn.
Dat is een baby die niet alleen wilt slapen.
Dus in het kort: een baby die veel? huilt. En alles voor elkaar gedaan krijgt door alleen maar een gilletje te geven.
De gemeenschap is er dus van overtuigd om een baby niet te laten verwennen. Meestal krijg je dit als eerst van de ouderen te horen. Maar dit is zodanig meegegeven met de huidige generatie, je hoort het van alle kanten.
Stel, je verwent je kind; creëer je een monster. Een verschijning die jijzelf hebt gecreëerd, die niks alleen kan en steeds aan je geplakt is. Zo kom jij niet aan de dingen die je wilt doen en krijg je een lamme arm.
Wat vind ik hiervan?
Nou, voor ieder vraag heb ik een antwoord. Een antwoord waarvan ik vind dat het binnen mijn normen past. Ik zal ook uitleggen waarom ik dit vind.
Als eerst wil ik meteen met de deur in huis vallen : BULLSHIT.
Dat is wat ik hiervan vind.
Een baby die 9 maanden lang in het buikje van zijn mama (de safeplace) heeft gezeten, komt eruit. Hij kan niet lopen, niet draaien, bijna zelfs niet zien. Een baby doet het op gevoel en op warmte. Een baby kent de ritme van mama’s hartkloppingen. Hij kent de ritme van haar ademhaling. Waarschijnlijk heb je wel eens gezien dat een baby super rustig wordt en zelfs in slaap valt op de borst van mama. Yes, want dat is vertrouwd.
Dáárom willen baby’s zo geplakt zijn aan mammie. Zij is de enige die ze kennen.
Een baby zou vast wel willen praten. Het huilen is nog het enige wat ze kunnen met hun stembanden.
Het huilen is nodig om te kunnen communiceren met de ouders. Dit geldt niet alleen voor pasgeboren baby’s, nee ook voor peuters (kinderen die nog verbaal niet heel sterk zijn met het uiten van wat ze willen).
Als een baby huilt heeft deze iets nodig. Dat wilt die iets. Eten? Een schone luier? Misschien heeft die pijn? Of heel simpel, misschien wilt hij niet zo alleen zijn op een plek wat nieuw voor hem is en wilt die vertrouwd gezelschap.
Natuurlijk is het ook niet zo dat je meteen bij elke kik ingrijpt. Hij mag best even gaan worstelen en zich zodanig uitrekken om bij dat ene blokje te kunnen komen.
Vergelijk het met jezelf eens. Als je voor het eerst naar een nieuwe plek gaat neem je toch ook liever je vriendin of partner mee? Tuurlijk ben je zelfverzekerd genoeg om alleen te zijn. Maar om zover in je zelfverzekerdheid te kunnen groeien had ook tijd nodig.
Het is jammer dat een baby meteen aangepakt moet worden als een project.
‘Als je het in het begin niet goed doet, ben je de lul!’ wordt er geschreeuwd vanuit alle kanten.
En ja mijn baby die wou heel vaak opgepakt worden. Die wou heel vaak bij mama zijn. Zelfs zo vaak dat ik met de draagzak hem in huis heen en weer nam.
Het grootbrengen gaat in fases. Dit verwen gebeuren is eigenlijk een groot onderdeel van een veilige of een onveilige hechting. Hier zal ik zeker meer over tikken.
Maar ik zie mijn kleine steeds groter worden. 7 maanden terug wanneer hij steeds bij me wou zijn lijkt nu ver weg.
Natuurlijk wilt hij nog steeds op schoot. Maar niet zo vaak als toen. Nu duwt hij me zelfs weg en wilt hij erop uit.
Of ik hier spijt van heb? En of ik het anders zou doen? Wat denk jezelf?
Echt niet. Ik ben zo tevreden met de tijd die ik met hem door heb gebracht. En nog steeds, want het gaat door.
Hij blijft mijn kind. En moeders hebben lief. Daarvoor wordt je moeder.
Een baby groeit al super snel. Genoeg kusjes en knuffels gegeven bestaat niet.
Zijn kleine handjes en voetjes worden met de dag groter en groter. Na een aantal jaar blijft die dus echt niet meer plakken aan mama.
En daarom vind ik het geweldig dat we net een siamees zijn.
En nog iets.
Iedere keer kritiek of ongevraagd advies krijgen kan vermoeiend zijn. Net mama zijn is al zo intensief en dan nog een hoop gezeik is echt niet waar mama’s op zitten te wachten.
Besef dat voordat je iets wilt zeggen het misschien een emotionele impact kan hebben.
Misschien kan je begrijpen dat na een aantal vervelende opmerkingen moeders snel terug willen naar hun eigen grot en even niemand willen zien.
Vechten tegen de vervelende opmerkingen en emoties is vermoeiender dan de gebroken nachten met je baby.
Laat ieder mama haar eigen gang gaan. (behalve bij mishandeling) Zij weet het beste en voelt het beste aan voor haar eigen wonder. Houd je mening voor jezelf.
Wanneer jij een kind hebt mag jij het anders doen! Deal?
